słonecznie, ale wiał zimny wiatr. Chodziłem tak bardzo długo, ale pocieszałem się, że za każdą minutę Irena płaci mi z tysiąc złotych, a tę sumę wystukiwałem na maszynie nie prędzej niż w dwie godziny, jeżeli był duży ruch, bo często siedziałem wiele godzin bezczynnie. Do tego znowu wyobraziłem sobie Irenę nago i zaraz wbiegłem na schody, żeby stwierdzić, z których drzwi wyjdzie Kłopotowski. Po prostu wspiąłem się o pół piętra wyżej i czekałem, aż stukną drzwi. Różni ludzie kręcili się po schodach i zerkali na mnie podejrzliwie albo z obawą, a nawet jakaś pani krzyknęła "Ach!" Minęło wiele czasu i słońce