Oddziału, po roku zrezygnował ze swej funkcji, nie mogąc podołać narastającym obowiązkom. Niejednokrotnie powtarzał, że nie ma nawet czasu, aby włożyć palec do nosa. Ale był w swoim żywiole.<br>Widywaliśmy się późno w nocy, gdy zmęczony padał na tapczan, by znowu zerwać się o świcie i zasiąść przy stole z nagromadzonym materiałem do pracy. Nie tracił mimo to humoru i nie pomijał okazji do dowcipnych złośliwości, nigdy nie przebierając miary w ocenie kolegów, ich wystąpień czy poczynań artystycznych. Był zawsze lojalny, a drobne szpilki, które od czasu do czasu wbijał, były raczej dowodem sympatii i zainteresowania tą osobą. Patrzyłem na niego