z mojego świata. By go uprościł. Uporządkował. A ja wtedy mógłbym wreszcie stać się sobą. Zająć się tym, do czego zostałem stworzony.<br><br>Jestem zdradzonym sowizdrzałem. Tak, żeby to stwierdzić, wystarczy na mnie popatrzeć. Wystarczy zerknąć na mój spiczasty nos, na ciemne, iskrzące się oczy. Naprawdę w karnawałowym entourage'u czułbym się najlepiej. Byłbym sobą. Ale jaki sens ma rola sowizdrzała w świecie, gdzie nikt już na serio nie wierzy w jakiekolwiek normy? Czym byłoby dziś podważanie wielowiekowej tradycji, jeśli nie skrzekiem aprobaty dla spoconych, śmierdzących wódką ciał, rozchybotanych instynktów i zmętniałych spojrzeń? Więc zdradzony przez otoczenie nie siędę przy dębowym blacie w nisko