przygodą, co pozwala budować napięcie. Ale zaliczenie ich do kategorii filmu wojennego nie jest nadużyciem.<br>A filmy wyjątkowe i nietypowe? Oto niektóre. Debiut &lt;name type="person"&gt;Kazimierza Kutza&lt;/&gt; &lt;name type="tit"&gt;"Krzyż walecznych"&lt;/&gt; (1959) na podstawie prozy &lt;name type="person"&gt;Józefa Hena&lt;/&gt;. Trzy nowelki, które znakomicie oddają stan ducha i spustoszenie, jakie w człowieku może uczynić wojna (co chyba najokrutniej pokazuje znakomity &lt;name type="tit"&gt;"Pies"&lt;/&gt;. Na wyżyny wzniósł się też &lt;name type="person"&gt;Kutz&lt;/&gt; w późniejszych &lt;name type="tit"&gt;"Ludziach z pociągu"&lt;/&gt; (1961), gdzie pokazał wojnę na cichej (pozornie) stacyjce. Mistrzem dramatu wojennego był także Stanisław Różewicz, który pokazał co najmniej dwie świetne paradokumentalne rekonstrukcje wydarzeń wojennych - najpierw w &lt;name type="tit"&gt;"Wolnym mieście"&lt;/&gt; z 1958 roku, a potem w &lt;name type="tit"&gt;"Westerplatte