wystawienie. Ale realizacja nowego dramatu polskiego to - jak się okazuje - tak wielkie ryzyko teatralne, że stanowi dyrektorskie tabu. Nie podejmując wyzwań, teatry będą jednak mielić w kółko to samo. Bez żywego laboratorium dla nowych dramatopisarzy sztuka dramatu nigdy się u nas nie rozwinie. Ani sztuka teatru. Aktorzy i reżyserzy będą najwyżej przystrajać nowymi grymasami i sztuczkami (często zapożyczonymi z zagranicy) teksty pokryte naftaliną. Z całym szacunkiem dla tradycji i eksperymentów formalnych - to nie wystarczy. Będziemy bowiem skazani na import zachodniej dramaturgii i - co się z tym wiąże - zachodnich problemów, które nie przystają do naszych. Fascynacja i zapatrzenie młodych ludzi teatru w