opinię, od samego siebie - krzaczaste brwi towarzysza pierwszego sekretarza podniosły się tak wysoko, że wydawało się, że się zleją z włosami na głowie. Ale ja ciągnąłem dalej niespeszony: <br>- Uważam i jestem przekonany, że wyrażam nie tylko swoją opinię, ale także opinię całej społeczności zaangażowanej w realizację tego wielkiego zadania, że najwyższym odznaczeniem powinniśmy uhonorować naszego pierwszego sekretarza, naszego komendanta milicji... <br>- Wybaczcie, towarzyszu dyrektorze - pierwszy sekretarz przerwał mi już mniej taktownie - ale widocznie nie jesteście zbytnio obeznani z pragmatyką partyjną w tych sprawach. I nie dziwimy się temu, towarzyszu dyrektorze. Wy na jednym stanowisku spełniacie swoją robotę, my na drugim. Pozwólcie sobie