zupełną samodzielność, chociaż owe enigmatyczne wsparcie człowieka z którym mieszka stało się już tylko złudzeniem. Ale jak jest wiadomo, odrzucić tę egzystencję to wkroczyć w niewiadomą. Bogna boi się niewiadomej. Boi się samotności, dezorganizacji życia jeśli już nic nie będzie musiała.<br>Rutynowe czynności w domu, ten człowiek za ścianą, ta namiastka rodziny wydaje się kołem ratunkowym przed niczym nieskrępowaną wolnością, która po umieszczeniu Ulki w internacie stałaby się już tylko oczekiwaniem na Adama. I boi się sublokatorskiego pokoju. Na wynajęcie samodzielnego mieszkania jej nie stać. Pozostawić Urszulę u ojca? Nie. Za nic. Może i lepiej, że jej brakuje pieniędzy na tę