zderzenie epok w postaci jednej osoby.<br>Forsowaliśmy odcinki pełne wielkich głazów, głębokich jarów, błotnistych rozpadlin. Prawdziwym cudem (kierowca ma te swoje kontakty!) wspięliśmy się - nabierając przedtem solidnego rozpędu - na górę, która zdawała się ulepiona ze śliskiego mułu, po czym zjechaliśmy z niej wąską, gładką rynną jak na bobsleju; gdyby teraz napatoczyła się nagle świnia, zginęłaby i ona i my.<br>Ksiądz Zbyszko Hanelt przyjął nas z radością. Nakarmiwszy, poprowadził przez wieś, która witała jego i gości życzliwie i z szacunkiem. Kilka owieczek zwracało się do księdza ciepło, choć bez czołobitności: "God bless you, father". Słońce zeszło z nieboskłonu majestatycznie, popędzane przez niecierpliwie wpychający