Barbara, Karolek i Janusz siedzieli przy stołach, pogrążeni w pracy.<br>- Jak... się... czujecie...? - spytał Lesio słabym głosem po długiej chwili milczenia.<br>- Bardzo dobrze - odparł uprzejmie Karolek. - Bo co?<br>Wstrząs był zbyt wielki. Pod Lesiem ugięły się nogi, dotarł do swojego stołu i usiadł. Patrzył na współpracowników, ze szczególnym uwzględnieniem Barbary, napawał się widokiem ich, żywych i zdrowych, i nie rozumiał nic. Jakim cudem żyją? Jakim cudem nie zaszkodziły im gronkowce? Szczepieni byli czy co?...<br>Nieopisana ulga przemieszała mu się z czymś w rodzaju pretensji do jakichś niesprecyzowanych czynników. W końcu zmarnował przecież tyle wysiłku, żeby nastawić się duchowo, przygotować się do roli