dowcipu. W zamyśleniu, zamiast oprzeć ramkę o pozostałe, położył ją na biurku. <br>- Proszę! - Wskazał stół już nakryty. Zatarł ręce. - Jakby pochłodniało. <br>Niemal w odpowiedzi na ten gest, który połączył intymność ciała z kalendarzem o kartkach zbyt wolno zieleniejących w stronę Wielkanocy, Gerta wniosła wazę dymiącą. Zupa, chociaż z jarzyn suszonych, nastrajała optymistycznie. Gerta czerpała ją powoli i wlewała do talerzy. Zapachniał drobno posiekany szczypiorek. Twarze panów rozpogodziły się na dobre. Po trzeciej łyżce proboszcz spojrzy na gościa. <br>- Zastał pan docent Szubadkę? <br>- Owszem... Dziękuję księdzu proboszczowi za dobrą radę. W oberży dzień był rzeczywiście "spokojny". Przyjął mnie syn... byłem jedynym gościem. Poczęstował