za granicą na studiach, pogrążony w młodzieńczej wzniosłości. <br>Dom rodzinny zmalał mu w perspektywie wszechświata do rozmiarów ziarnka piasku. Jednak muzyka, którą przywykł uważać za ograniczony zapach Róży, przyprawiała go nadal o niepokój, o mściwą ponurość - uczucia zasadnicze w atmosferze matki. Na razie przez pietyzm synowski przymuszał się do tych nastrojów, często chodził na koncerty i do opery, by zmarszczywszy brwi oddawać się - na cześć Róży - gniewowi i rozpaczy. Wkrótce jednak spostrzegł, że w objawieniach muzycznych tyleż jest zgody z życiem, pokory, ile satanizmu. Powoli pozytywny biegun muzyki zaczął coraz bardziej przyciągać współczucie i tak rozluźniła się ostatnia więź z rodziną