się "amantem charakterystycznym", wirtuozem głębokich przeżyć i niezwykłego cierpienia. <br>Wkrótce obejmie Brydziński w warszawskim Teatrze Polskim rolę Gustawa-Konrada w "Dziadach" i w całości mówi olbrzymi monolog Wielkiej Improwizacji (1915). W "Hamlecie" daje wizerunek królewicza odmienny od koncepcji jego wielkiego a szlachetnego konkurenta Karola Adwentowicza. Gdy tamten kipiał energią, Brydziński nasycał swą rolę bardzo wrażliwym smutkiem.<br>"Niewątpliwie latami marzył, projektował zagranie Szekspirowskiego bohatera, latami przygotowywał, uczył się, rozgryzał ten sto zagadek" - pisze Grzymała-Siedlecki w książce "Świat aktorski moich czasów". Ten sam krytyk paradoksalnie i dowcipnie mówi, że w granicach twórczości Brydzińskiego leżały wszystkie role, oprócz najłatwiejszych, tak zwanych "samograjów", ról