filozofii przyrody. Uczonych tych, oddanych najrozmaitszym zainteresowaniom naukowym, od matematyki czystej do filozofii i moralności, od astronomii do poezji, łączyła niechęć do wszelkiej ortodoksji, dogmatów, metafizyki oraz przekonanie, że fundamentem wszelkiej kultury umysłowej jest wolność myśli i tolerancja dla cudzych poglądów. Nie wierzyli, że istnieje jakaś wspólna wszystkim istotom ludzkim "natura ludzka", poddawali wątpieniu i krytyce tę podstawę dawnego renesansowego humanizmu. Chcieli znać przede wszystkim fakty, a nie idee, twierdzili, że kartezjańska "oczywistość racjonalna" jest złudzeniem, a wiara w Boga i nieśmiertelność duszy wcale nie jest niezbędnym atrybutem człowieczeństwa. Politykę traktowali tak jak ongiś Makiawel, a nie moraliści, wszechświat jak Kopernik