nas, żeby się pożegnać, bo może<br>już nie wróci, a takie dobre mleko u nas pił, więc pił znów to mleko,<br>chwaląc, że takie dobre. I zawsze z tym swoim szerokim, dziecinnym<br>uśmiechem, jakby go tak radość rozpierała, że może nie wrócić, jakby<br>chwała poległego żołnierza była czymś wzniosłym i naturalnym na wojnie,<br>a życie jedynie przypadkiem i czymś niezrozumiałym.<br> Radziła mu babka, żeby się do Boga modlił, to będzie zawsze wracał,<br>na co odpowiadał, że u nich nie ma Boga, tylko towarzysz Stalin. Bóg<br>był przed rewolucją, mówiła mu matka, która go jeszcze pamiętała. Ale<br>matka już nie żyje, nie