zawsze wybrać bezpieczniejsze rozwiązanie: może zamknąć się w przytulnej celi języka ojczystego i pisać wyłącznie dla publiczności złożonej z rodaków - przebywających czy to w kraju, czy w diasporze, czy tu i tam. (Nie trzeba dodawać, że bezpieczeństwo tego rozwiązania jest pojęciem wysoce względnym: literatura godna nazwania literaturą to impreza z natury rzeczy ryzykowna i sama wspólnota doświadczenia, tradycji literackiej, czy języka nie stanowi jeszcze żadnej gwarancji, że utwór będzie czytelnika cokolwiek obchodził.) Skoro tylko jednak pisarz-emigrant zdecyduje się wykroczyć poza krąg rodzimego języka i pobratymczej publiczności, skoro tylko dopuści samą możliwość PRZEKŁADU, zaistnienia w języku swego przybranego kraju (mniejsza, czy