zaczęły się schody. Pomijając już niemożność prowadzenia jakiejkolwiek kulturalnej działalności w godzinach pracy, zaczęliśmy się zastanawiać, po co my właściwie jesteśmy tutaj potrzebni. To znaczy, dla ludzi, dla zwyczajnych pracowników już wkrótce okazaliśmy się przydatni. Najpierw nieśmiało, potem coraz chętniej zaczęła się garnąć do nas przede wszystkim młodzież - chętna do nauki gry na fortepianie, na gitarze, zainteresowana tworzeniem zespołu teatralnego, wydawaniem lokalnej gazetki. Byliśmy dla nich "ludźmi ze świata", dla których warto zrzucić brudne robocze ciuchy, umyć się i przebrawszy się w coś bardziej eleganckiego, zająć czymś tak całkowicie odległym od codziennych zajęć w polu czy zakładach produkcyjnych. Naturalnie, takie spotkania