objęciu<br>Wpośród złotawych przyćmień i błękitnych zadym -<br>Skonał wreszcie - posłuszny temu wniebowzięciu,<br>Które przez sen zawdzięczał - fioletom bladym.<br><br>Czas się włóczył po drzewach. Noc przyszła - żałobna.<br>Cienie wszystkich umarłych - ubożuchno szare -<br>Pochowały Śnigrobka na wieczną niewiarę -<br>We wszystkich grobach naraz i w każdym - z osobna.<br><br>Mgła mu w trumnę skrzystego nawrzucała nieba,<br>A wszechświat, co już stał się czymś w rodzaju mitu -<br>Ożywiony pogrzebem - pomyślał, że trzeba<br>Zmienić cel nieistnienia i miejsce - niebytu.<br><br>Więc - choć ktoś go do mgławic i dróg mlecznych przykuł -<br>On, wstrząsając łańcuchy przeznaczeń bez treści -<br>Śnił, że w drogę wyrusza, jak rdzawy wehikuł,<br>Zbłąkany w złotym wnętrzu