Te, które znały Ubagan, marzyły o kąpieli w dobrej rzece, ale Ubagan był daleko. W Nowym Depo wody było skąpo, więc myły się oszczędnie, polewając z kubka. Wszystkie miały odciski na dłoniach od taczek, nosiłek, łopat i kilofów, a ręce zgrubiałe i twarde. Dla licznych, zwłaszcza Polek i Żydówek, nie nawykłych do znoju, była to robota ponad siły, choć nawet te najdrobniejsze zahartowały się i okrzepły, nabierając szorstkości, którą niełatwo było zmyć na podwieczerz. Polewały się wodą, parskając i prychając, młode, rozkwitłe do miłości. <br>Wiele z nich pożegnało onegdaj swoich mężczyzn, trzydziestu sześciu, którzy odjechali do wojska. Niebawem miał ich wchłonąć