cały dorobek Wężyka. Pośrodku natomiast pojawią się wyważone sądy Szyjkowskiego (1920), C. Szulczewskiego (1938), Zbigniewa Golińskiego (1953), Barbary Czwornóg-Jadczak (1994) podkreślające przede wszystkim historyczne znaczenie tego pisarstwa, nie poddającego się jednej kwalifikacji, otwartego na wpływy dawnej i nowej literatury.<br> Jedną z najistotniejszych przyczyn dwoistego charakteru twórczości Wężyka upatruję w nazbyt szybkim sukcesie i nieuchronnej, równie nagłej, porażce. Sukces zapewnił mu teatr grudniową premierą (1809) Rzymu oswobodzonego i premierą pierwszej tragedii, Gliński (9 marca 1810). Efektem było przyjęcie liczącego dwadzieścia pięć lat autora do szacownego grona koryfeuszy sztuki i nauki, to jest Towarzystwa Przyjaciół Nauk. To samo Towarzystwo stało się sprawcą