wiem, a gdy czegoś nie wiem, to pytam.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;KSz&lt;/hi&gt;: &lt;page nr=47&gt; &lt;who2&gt;Socjolekt, to język grupowy - idiolekt, to język osobniczy.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;RZ&lt;/hi&gt;: &lt;who1&gt;Dziękuję.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;KSz&lt;/hi&gt;: &lt;who2&gt;Nie wiem, czy jest to unikalna właściwość wywodu Berenta, czy całej publicystyki tamtego okresu. Berent łatwo przechodzi z płaszczyzny problematyki historyczno-kulturowej na płaszczyznę problematyki empirycznej, kiedy w ślad za nazewnictwem ukutym w toku wydarzeń rewolucyjnych odwołuje się do demaskatorskiego określenia "&lt;orig&gt;proletarjuchy&lt;/orig&gt;" lub kiedy zalicza do jednego ideowego szeregu pokrewnych sobie ideowo, choć przecież nie społecznie, reprezentantów burżujów, &lt;orig&gt;proletarjuchów&lt;/orig&gt; i &lt;orig&gt;szlachetków&lt;/orig&gt;. Wydaje mi się, że aktualność tego tekstu nie musi być aktualnością jakby doraźną, wspartą na analogiach i przeciwieństwach ówczesnego stanu