co więcej - krytyka rytmu jest antysemiotyką, bo dowodzi, że teksty nie są zrobione wyłącznie ze znaków. Wykraczając poza znak, rytm obejmuje mowę wraz ze wszystkim, co zawiera ona w sobie cielesnego.<br>Meschonnic proponuje taką oto definicję rytmu w mowie:<br>&lt;gap&gt;<br>Wspomniane w definicji cechy mają wspólnie tworzyć paradygmatykę i syntagmatykę, które neutralizują pojęcie poziomu. Znaczeniowość pochodzi z całości wypowiedzi, jest w każdej spółgłosce i samogłosce, które jako paradygmat i jako syntagmatyka znoszą serie. W ten sposób signifiants są w takim samym stopniu syntaktyczne, jak i prozodyczne. Sens nie jest już zawarty wyłącznie w słowach. Rytm obejmuje prozodię, a także - oralnie - intonację. Organizując