mnie z daleka. Przeszedłem tak kilkaset metrów niczym trędowaty, wśród spojrzeń, szeptów i pogardliwych gestów i zaraz pobiegłem do baraku. Tam wlazłem na pryczę i z furią zerwałem z munduru belki, naszywki i oznaki, a nawet kołnierz ze srebrnym wężykiem i czarną pluszową podkładką. Później wyszedłem znowu na dziedziniec. Niestety, nic nie pomogło. Znowu spluwali, krzywili się lub salutowali z błazeńską karnością. Po prostu poznawali mundur po kroju, pięknej linii bryczesów i kamgarnie najlepszego gatunku, nie mówiąc o butach.<br>Nie wyobraża Pan sobie, Panie Profesorze, co znaczy taki bojkot w miejscu, gdzie człowiek ani na chwilę nie może być sam. Tak się