policjantka nadal milczała. Dobrze wyszkolona w podejrzliwości wobec bliźnich (skończyła przecież szkołę policyjną z odznaczeniem), nie potrafiła przebaczyć tak szybko. W dodatku nie wiedziała, jak ma zachować się, rozmawiając z ofiarą swego - pierwszego w życiu - pobicia. Z kolei B. przestraszył się, iż dziewczyna istotnie obraziła się na niego i że nici z ich współpracy.<br>- Pozwól, że przedstawię ci dowód na to, że naprawdę tak myślę - rzekł szybko - pamiętasz, że mnie uderzyłaś?<br>Po tamtej stronie słuchawki trwało milczenie, przerywane lekkim sapaniem.<br>- Wciąż mam widoczny ślad na policzku - rzekł B. - ale na pytanie naszej dyrektorki... pamiętasz profesor J. Tudsen, prawda? Otóż przed chwilą