rytmicznych odstępach, co dawało efekt jodełki lub wpisanych w siebie kwadratów. Splot ten dawał najciekawsze efekty ornamentacyjne na wełnianych dywanach. <br>Są to wszystko sploty istniejące od wczesnego średniowiecza. Na uwagę zasługuje jeszcze technika wyrobu tkanin przetykanych i tkaniny o wzorach geometrycznych. Wykonywano je przy użyciu czterech, sześciu lub większej liczby nicielnic. Reinfuss przypuszcza, iż dostały się do ludowego rzemiosła z rzemieślniczych pracowni tkackich (1970, s. 68). Efekty wzorzyste uzyskiwano również za pomocą tworzenia dodatkowych "ziewów" przez deskę ("broszowanie"), a także przy użyciu techniki kilimowej. Tkaczka wybierała wówczas ręcznie nici osnowy potrzebne do stworzenia wzoru, powstającego po wprowadzeniu wątku. Technika ta została