wszelako antycypować nie zakładając zarazem obecności własnej, to znaczy nie umiemy jej w ogóle antycypować w jej spełnieniu granicznym. Nicość nie jest ciemnym pokojem, do którego lękam się wejść, ponieważ ciemny pokój, gdzie czaić się może niewidoczne zagrożenie, jest źródłem intensywnego doświadczenia mojej obecności w świecie. Nie lękamy się tedy nicości, ale świata doskonale zobojętniałego, który wyobrażoną naszą w nim obecność - właśnie tę założoną w wyobrażeniu nieobecności naszej - organicznie przestał dostrzegać. Możliwa i nieuchronna rychło ociemniałość bytu w stosunku do mojego istnienia osacza mnie lękiem, nie zaś ociemniałość moja względem otoczenia. W antycypacji śmierci własnej świat staje się domem rodzicielskim, który