nich mówić. Natomiast ciężko się jej było pogodzić z tą niepojętą zupełnie obojętnością, z jaką od pierwszego dnia odniósł się Antoni do jej przeżyć i do całego jej w ciągu minionych lat nie najłatwiejszego życia. Przez tak wiele miesięcy żyła w zupełnej samotności i tak długo w sprawach istotnych na niczyją pomoc liczyć nie mogła, że teraz naprawdę potrzebowała kogoś bliskiego, kto by cały ten ciężar ponad jej siły mógł z nią podzielić. Ale Antoni zdawał się tego nie rozumieć, nie uczynił w każdym razie ze swej strony niczego, co by wskazywać mogło, że dostrzega i docenia jej trudności. Wydawał się