ani "koniecznie". Siwy <br>jest doskonałością. Już dawno zmiażdżył <br>nią Adama. Na płasko, do dwuwymiarowości. Teraz go przydeptał <br>wolną wolą. "Gdybyś miał czas..." Adam nie <br>będzie miał czasu. Nie wpadnie. I nie to, że był <br>zaskoczony. (Choć był. Skąd Siwy wziął się <br>raptem na boisku? I dlaczego...) Nie zależy mu na niczyjej łasce. <br>Na zaproszeniu Siwego... Zaproszeniu?<br>Wzruszył ramionami.<br>- Po kolacji to ja...<br>- W porządku - przerwał mu Siwy. - Nie <br>musisz.<br>Odszedł. Adam z trudnością przełknął zaschłą <br>nagle ślinę. Siwy nie czekał, aż on wynajdzie w pamięci <br>słowa pozwalające na honorowe przyjęcie propozycji.<br>To i dobrze. Co Siwy może powiedzieć, czego Adam <br>mógłby