Głos Sławka rozlegał się przez cały czas. Nie słyszałem co mówi, ale widziałem wzrok Magdy, spłoszony zarazem i zafascynowany. Wyglądała jak przestraszony ptak, zahipnotyzowany przez węża. Wszedłem do środka, zamknąłem balkon i zaciągnąłem zasłony. Mama zapaliła lampę, kolacja upłynęła niemal w milczeniu. Kabały nie było.<br>Nazajutrz wróciliśmy do Warszawy w nie najlepszych nastrojach. Mama nie wracała już do tematu ciąży Magdy, ja też czułem się tak, jakby mi na plecach ktoś położył płytę nagrobną. Nie cieszyłem się już tym dzieckiem, tylko wyobrażałem sobie wszystkie możliwe trudności: reakcję matki Magdy, brak mieszkania, pieniędzy, pracy, niemożność kontynuowania studiów...<br>O tych jej spotkaniach w kawiarni