wychudłe, zgarbione plecy.<br>Patrzyliśmy na jabłko, za jabłkiem był sad, za sadem pola po żniwach, za polami łąka i krowy, za łąką brzozowy las.<br>Myślałem: nie ma tu czego żałować, śmierć i życie to jedno.<br>Tak pomyślałem, bo tak mnie nauczył polski poeta.<br>Lecz czując przy sobie wychudły grzbiet starca, nie śmiałem mu tego powtórzyć - nad tą ziemią, której oddał wszystko, co miał.<br>I patrzył na nią z niemą rozpaczą.<br>Więc ja, późny wnuk, chciałem rzec coś, co by go wyrwało z odrętwienia, było mu pociechą.<br>Pozwoliło mu zapomnieć o wszystkich razczarowaniach, których nie raz sam był winowajcą, zwłaszcza kiedy się odżegnał