oczach. Po kilku pasach mam ochotę się zerwać, bo chyba nie zniosę tego cierpienia. Po siódmym pasie nie czuję już pojedynczych ciosów, gdyż cały tyłek zamienia się w jeden wielki ból. Wszystko mi obojętnieje. Byle wytrwać do ostatniego pasa. Słyszę tylko trzask spadających razów, lecz ból ani nie słabnie, ani nie staje się silniejszy. Można wytrzymać. W końcu odliczający cały czas Misiek krzyczy: "dwadzieścia cztery!". Natychmiast ciosy przestają spadać. Żołnierze schodzą ze mnie. Wstaję i błędnym wzrokiem patrzę dokoła. Widzę Miska wyciągającego w moją stronę szklankę z wódką. Bez zastanowienia biorę ją i wypijam połowę, jakby to była zwykła woda. Chwila wytchnienia