głos, z jakich głębin niepokoju? Z lękiem spozierała na list, który wywoływał tyle złych wróżb. Wzdrygnęła się.<br>- A czy jest choćby słowo o mnie? - spytała Ziuta.<br>- Tak. Posłuchaj. "Pociecha to, że moja matka jest z tobą i Jasią. Nie mógłbym znieść myśli o tym, gdyby była samotna. Wiem, że jej nie opuścicie. Niech mi wybaczy, że nie piszę do niej osobno, ale rozkaz był nagły i czasu mamy mało. Sercem jestem z nią, o czym powinna wiedzieć, bo zna mnie dobrze. Niechaj się nie martwi: żyję i będę żył, o czym przekonacie się obie po wojnie".<br>- Spodziewałam się po nim czego