patrzy gospodarnym okiem na łakome poczynania tych ludzi.<br>"Chce, żeby mu coś dać..."- przywołuje się do porządku wzruszony Jerzy. - A może ja bym dostał od panów to pismo, co? - mówi wreszcie ten drugi z listonoszy.<br>Olo wysiada z szuflady, podaje numer.<br>- Bo to w mieście dają po sto złotych, a nie ma - mruczy listonosz, jakby upominał chłopca, poruszony niestosownym brakiem szacunku wobec pisma, na którego egzemplarzu siedział współtwórca.<br>- No, niech wam Bóg pomaga - żegna ich jakoś patriarchalnie.<br>- Pewnie z Warszawy, stary wiarus... - mruczy liryk pochylony już nad &lt;page nr=436&gt; stertą listów, a Jerzy umyka wzrokiem przed wczorajszym spojrzeniem Ola. Bałam się, jak się