własnego doświadczenia w analogiach i uwznioślających kostiumach, popadnięcia w koturnowy patos czy w swoistego rodzaju konwencjonalizm, wynikający z faktu, że takie przejścia jak więzienie, konspirowanie, emigracja aktualizowały natychmiast swoje spetryfikowane przez dziesięciolecia formy wypowiedzi. Jan Walc akurat zbyt cenił sobie smak własnego przeżycia, aby narazić się na któreś z tych niebezpieczeństw (np. jego bardzo osobisty reportaż z drukowania "Biuletynu Informacyjnego" pt. My, Wolna wałkowa - jeszcze sprzed Sierpnia - jest błyskotliwym popisem gry z tradycją). Częstsze jednakże były inne odwołania do historii: <br>&lt;gap&gt;<br> - czytamy w Dzienniku stanu wojny, jednym z pierwszych.<br> Ludzie pióra zbyt dobrze wiedzieli, jak mają pisać, a czasem i o czym