można mówić o Viriliu jako medium romantyzmu. Symbolicznymi patronami jego myślenia są bardzo często romantycy: Wiktor Hugo, autor głębokiej refleksji nad formą, mistyczni romantycy niemieccy "epileptycznej" - jak twierdzi - "konstytucji", szukający związków między stanem jawy i snu. Symbolicznymi bohaterami - dzieci-wizjonerzy, o których mówi z ciepłem i zrozumieniem; "pogardzane, uznawane za niedorozwinięte", muszą one zadawać sobie kłam, wypierać się swych pyknoleptycznych wizji, by dostosować się do dorosłego świata Rozumu. Oczywiście Viriliowski dyskurs, znakomicie zresztą zorientowany we wszelkich technikach tego świata i im głównie poświęcony, nie jest w żadnej mierze krucjatą przeciw szkiełku i oku, choć cechuje go romantyczna nieufność wobec niebezpieczeństw płynących