założenia, iż istnieje przyporządkowanie wzajemnie jednoznaczne między poszczególnymi wejściami i wyjściami, tzn. że każdemu zdarzeniu A, przyporządkowane jest jedno i tylko jedno zdarzenie B, jako skutek oraz każdemu B, przyporządkowane jest dokładnie jedno A, jako przyczyna. Gdybyśmy wzór (17) poprzedzili takim założeniem, tautologiczność jego byłaby oczywista. Z drugiej strony jednak, niełatwo wyobrazić sobie konkretny przypadek z dziedziny zastosowań, kiedy przyjęcie aż tak mocnego założenia byłoby usprawiedliwione.<br> Obserwacja praktyki indukcyjnej potwierdza, wydaje się, przypuszczenie, że kanon reszt nie odgrywa w niej większej roli, z wyłączeniem ewentualnie tych przypadków, gdy badamy funkcjonowanie pewnych tworów sztucznych, np. mechanizmów, o których konstrukcji jesteśmy przed przystąpieniem