Józefa Poniatowskiego, a w 1818 r. Tadeusza Kościuszki), była obiektem szczególnego zainteresowania &lt;gap&gt;. Wedle Kazimierza Girtlera - naocznego świadka tych podniosłych uroczystości:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Rozumiano patriotyczny sens katedralnych monumentów. W owym czasie bowiem trwałym elementem podtrzymującym świadomość narodową była historia, a wraz z nią zabytki, w których dostrzegano ewangeliczne żywe kamienie &lt;gap&gt;. Widziano w pomnikach nieme ślady burzliwych dziejów, pełnych wzlotów i upadków.<br>Dla elit społecznych Wawel i katedra zawsze kojarzyły się z grobami królewskimi. Medytacja nad grobem była zawsze przynależna do kanonu romantyzmu, nie tylko jako symbol przemijania, lecz i treści patriotycznych pobudzających w efekcie do czynu. Katedra krakowska jawiła się jako metafora polskości. Oddajmy