do Ratysbony, której nigdy nie dosięgnie, jak Fałatowskie pustynne wilki nie dosięgną swojej ofiary. W tym cudownym zawieszeniu i ja powinnam tu zostać na zawsze.<br>Nie. Żadne zawsze nie istnieje.<br>Nic nie zostanie. Ani ja, ani ten szacowny Bechstein, choć nosi podpisy Sztompki i Rubinsteina. Rozstrojony fortepian i zadeptany przez niemieckich generałów dywan będą jedynymi rzeczami, jakie mama i ciocia Niunia odzyskają po wojnie, aby wymienić je zaraz na chleb. Resztę odziedziczą najgodniejsi: szwagier gubernatora Franka i powojenni dyrektorzy fabryki z partyjnego szczebla. Dawne nie powraca nigdy. Raz zdobyta przewaga Wuttków i Müllerów zaciąży fatalnie na moich losach. Nie nazywam się