każdej <br>z nich jest inny. Praktyka przed 'oświeceniem' musi prowadzić do takiej <br>zmiany perspektywy postrzegania rzeczywistości, w której podmiot jest <br>sprzecznie tożsamy z przedmiotem poznania. Natomiast praktyka po <br>'oświeceniu' ma tę perspektywę utrwalać. Ten, kto dostąpił 'oświecenia', <br>widzi wszędzie, iż "jedno jest wszystkim, a wszystko jest jednym", i dlatego <br>odczuwa nieodpartą potrzebę komunikowania tej prawdy o rzeczywistości, <br>którą może wyrazić jedynie za pomocą paradoksu. Praktyka po 'oświeceniu' <br>nie ma końca, gdyż staje się czymś naturalnym dla tego, kto zamieszkał <br>w 'absolutnie sprzecznej samotożsamości'. <br>Każdy rodzaj praktyki ma swoje mocne i słabe strony, jednak wszystkie <br>wskazują na prawdziwą istotę 'jaźni jednostkowej'. Z