wyższość nad przyrodą.<br> ...Widać stąd, że nieściśle się wyrażamy wzniosłym mieniąc<br>jakikolwiek bądź przedmiot natury... co najwyżej rzec<br>można, iż przedmiot ów przedstawia może wielkość, którą<br>odnaleźć można jedynie w umyśle, gdyż wzniosłość prawdziwa nie<br>może być w żadnej postrzegalnej formie zawarta<br>i tkwi wyłącznie w pojęciach rozumu..."<br> Wobec przyrody, nieograniczonej w swej przestrzeni<br>i mocy, człowiek poznaje własną małość - i odnajduje<br>równocześnie swoją wyższość: wznosi się nad niebo wygwieżdżone,<br>nad morze szerokie i słone, nad górskie grzebienie, po których<br>pełzną szare, postrzępione mgły. Człowiek niesie w sobie idee<br>Boga, nieśmiertelności, Sądu<br>Ostatecznego: w ich blasku gasną gwiazdy jak zdmuchnięte<br>świece