gór czy choćby pagórków. Z antropologii religii (ale<br>też z intuicji i doświadczenia) wiemy, że sacrum wiąże się z miejscami<br>szczególnymi, uznanymi za środek przestrzeni świętej, axis mundi, oś<br>świata. O procesie kształtowania się tej przestrzeni dzięki studiom<br>religioznawczym Mircea Eliadego czy pschologicznym C. G. Junga wiemy - jak<br>się wydaje - nieomal wszystko. Szczególnie ten pierwszy sformułował<br>reguły dające pojęcie o przemianach duchowej i egzystencjalnej<br>przestrzeni człowieka. W odległej przeszłości, gdy homo peregrinus -<br>człowiek wędrujący po szlakach wytyczonych przez duchy (dziś pomyślimy<br>raczej, że były to warunki klimatu, wegetacji i zasobów zwierzyny<br>łownej), zatrzymał się i zaniechał włóczęgi, na osiedlenie wybierał<br>miejsca