torbę z delikatesów i poszedł do siebie.<br>Wpatrzona w drzwi, za którymi zniknął, niepomiernie zdumiona pani Matylda nie zrozumiała pierwszych słów pytającego o coś naczelnego inżyniera i była zmuszona poprosić go o powtórzenie.<br>Wzburzony do głębi Lesio usiadł przy swoim stole, w zniechęceniu stawiając torbę na ostatnim, aktualnym szkicu. W niepojęty sposób rozgoryczenie mieszało się w jego duszy z nadzwyczajną ulgą. Nie zdobył się. I nie ma siły, już się nie zdobędzie... Wisząca nad jego życiem zmora jest wieczna i niezniszczalna!<br>Ewentualnie może zdobędzie się innym razem. W końcu nic straconego, zapewne jest to rola, do której trzeba dojrzeć. Być może