w trakcie pełnienia służby dyżurnego dywizjonu, postanowiłem zadzwonić do Elizy. Mimo tego, że znałem ją stosunkowo nie długo, była jedyną osobą do której miałem zaufanie w tym szorstkim i momentami brutalnym świecie. Wiedziałem i czułem to, że ona mnie rozumie, że mogę z nią rozmawiać o swoich obawach, troskach i niepokojach i że ona mnie nie wyśmieje, nie machnie na to wszystko ręką i nie zbuduje muru obojętności. Tutaj w wojsku do wszystkich musiałeś mieć ograniczone zaufanie, nawet do kolegów z sali. Jednego dnia mogliście w najlepsze śmiać się i żartować, zaś drugiego któryś z nich mógł ci zakosić pieniądze z