Setki razy mówiłem sobie, żeby jak najszybciej wypierdalać z tego miasta. A jak się w końcu udało, to człowieka coś ściska w dołku... No to jak, przyjdziesz?<br>- Dobra, będę.<br>- To do wieczora! - pożegnał go Sychelski i chwyciwszy pudło, poczłapał w stronę przystanku.<br>Zygmunt miał już wejść do kamienicy, gdy tknięty niepokojem, odwrócił się i rozejrzał po oknach. Coś mu nie pasowało. Wyczuwał wywalony demonstracyjnie jęzor bezruchu. Coś wisiało w powietrzu, a raczej w przezroczystej bani ciszy, co chwila rozbijanej przez szum z ulicy. Pozornie nic, na pierwszym piętrze babuleńka patrzyła w niebo, z kilku otwartych okien dobywał się zapach gotowanego obiadu