że wymawiając słowo "panowie" popatrzył na mnie z wyraźną niechęcią. - Bo pewnie moje nazwisko będzie wam dobrze znane. Otóż nazywam się Szul... <br>- Patrz pan! - palacz przerwał mu wpół zdania. - Ktoś tam idzie, czy tylko mnie się wydaje?<br>- Gdzie?! - niespodziewanie głośno krzyknął sierżant. W jego zachowaniu dostrzegłem objawy silnego podenerwowania i niepokoju. Prawdopodobnie obawiał się, że zostanie nakryty na piciu bimbru z palaczem i szeregowym żołnierzem, co w przypadku tak wysokiej, podoficerskiej szarży mogło oznaczać całkowitą kompromitację. <br>- Tam! - pan Marian wskazał biegnącą przy ogrodzeniu ścieżkę. Rzeczywiście, między pniami drzew prześwitywała postać idącego szybkim krokiem żołnierza. Szybko i zdecydowanie zmierzał w naszym kierunku