teatru i przez wiele lat uważał teatr za niezbędną oprawę, za cel twórczości dramatycznej. Sztuki pisze się dla widzów, twierdził.<br>"Sceniczne" dzieła Hugo musiały różnić się od dramatów, których autorzy mogli sobie pozwolić na pogardliwe lekceważenie teatralnych uwarunkowań. Ale jego udziałem stały się i największe sukcesy teatru romantycznego, i najgłośniejsze niepowodzenia. Gdy zniechęcony klęską Burgrafów od teatru odszedł, nie zarzucił definitywnie twórczości dramatycznej. Po kilkunastoletniej przerwie (przypominają się tu dzieje Aleksandra Fredry) wrócił do pisania, prowokacyjnie określając swe kolejne dzieła jako Théâtre en liberté, "teatr na wolności" (na marginesie jednej ze sztuk zapisał, że może ona znaleźć się w teatrze dopiero