odchodź! - prosi Julek, dopadłszy Zenka między tarninami, w oczach ma <br>łzy. - Nie odchodź, nie, nie!<br> - Julek, wracaj! - woła z daleka Marian.<br> Ręka Zenka ogarnia wątłe, chude ramię ciepłym uściskiem.<br> - Bywaj, mały. Bywaj.<br> Ula siedzi na werandzie przy chwiejnym stoliku. Pali się niska lampa, po kątach <br>jest ciemno, szyby powlekły się nieprzeniknioną czernią &lt;page nr=159&gt;. W głębi mieszkania <br>pani Cydzikowa sprząta kuchnię, słychać stukanie naczyniami. Ojca jak zwykle <br>nie ma, pojechał do jakiegoś pacjenta. Dziewczyna jest sama i samotna, pisze <br>list.<br> Bardzo szczególny list. Nie zostanie nigdy wysłany, a pisze się go nie na osobnych <br>kartkach papieru, tylko w grubym zeszycie. Jest w nim