swoich kolegów. Owszem, zdarza się, że mam dobry nastrój i tryskam humorem, ale kiedy przyglądam się sobie dokładniej, mogę szczerze powiedzieć, że najczęściej jestem przygnębiony, nic mnie nie cieszy, pogrążam się całkowicie w negatywnym myśleniu o sobie i ludziach. Nieraz w takich chwilach uciekam w świat marzeń, fantazji, w zupełną nierealność, aby dalej od smutku. Zresztą to nie jest jedyne uczucie, przed którym zdarza mi się uciekać.<br>Niedawno, kiedy rozmawiałem z Bartkiem właśnie o uczuciach, powiedział: &lt;q&gt;"Trochę nauczyłem się wyrażać złość, ale ostatnio tłumię ją na wszelkie sposoby. Dlatego często bywam rozdrażniony i wszystko mnie denerwuje, zwłaszcza dzieci. Kiedy mam chęć