tzw. gwardyjskie, stacjonujące np. w samym Leningradzie, miały wprawdzie nominalny stan, ale był to zdemoralizowany tłum bez przygotowania wojskowego. Praktycznie nie prowadzono wyszkolenia bojowego, a jedynie serio traktowano polityczne i ideologiczne. A dla żołnierzy najważniejsze było zdobycie żywności na własne potrzeby. Zaopatrzenie, również we wszystkie inne materiały, nadchodziło wprawdzie, ale nieregularnie i właściwie nie można było przewidzieć co będzie w następnych dostawach (i to nie wynik żadnego sabotażu, a rozstrzeliwanie co jakiś czas resztek oficerów służb kwatermistrzowskich i logistycznych nie poprawiało sytuacji). Wojsko we własnym zakresie starało się też remontować i budować kwatery, a problem ten szczególnie silnie występował podczas wyjazdów