bardziej sprawiają wrażenie powieściowych szkiców, jakby pośpiesznych, powierzchownych, suchych. "Młot Boga" nie stanowi tu wyjątku. Intryga prościutka: orbita asteroidy Kali przecina się z orbitą Ziemi, Kali jest za duża, w atmosferze nie spłonie, jak rąbnie, to przeżyją tylko skorpiony i karaluchy. Mamy wiek XXII, Marsa skolonizowano, w Układzie Słonecznym tłok niesamowity, cóż prostszego, jak wysłać któryś statek, niech zepchnie Kali z kolizyjnego toru. Jednowymiarowość postaci z utworów ACC z lat pięćdziesiątych jest nawet sympatyczna, lecz te same charaktery transplantowane w fabułę A. D. 1993 to już trochę żenujące.<br>Jednak Clarke'a czyta się nie dla głębi psychologicznej analizy, lecz dla fachowości człowieka