ostatnia opinia byłaby krzywdząca. Wiele autorytetów ceni postmodernistyczne wpływy w literaturze czy krytyce artystycznej. Równocześnie jednak wielu recenzentów powtarza ocenę, którą sformułował urugwajski profesor <name type="person">Alberto Ferre</>. Wyodrębniając trzy grupy szczególnie skłonne do fascynacji postmodernizmem, na pierwszym miejscu wymienia on "sfrustrowanych marksistów". Kiedy legł w gruzach ich świat optymistycznej wiary w nieskomplikowane, idealne społeczeństwo, względnie łatwe było przejście do pesymizmu głoszącego kres wielkich idei i względność wszystkich wartości. Również i w Polsce, kiedy przegląda się bibliografię rodzimego postmodernizmu, nieproporcjonalnie często pojawiają się w niej nazwiska byłych marksistów. Jest to tylko konstatacja, a nie zarzut. Apoteoza happenningu stanowi bowiem niewątpliwie formę działania mniej